Καρακάξα στο σχολείο

Δίπλα στο σπίτι μου είναι ένα σχολείο.
Όταν φεύγουν τα παιδιά το μεσημέρι, κάνουν επιδρομή τα περιστέρια και οι δεκοχτούρες 
στο προαύλιο και τσιμπάνε τα ψίχουλα από τις τυρόπιτες και τα κουλούρια.

Εδώ και μέρες όμως κάνει επίσκεψη και μια καρακάξα. Την πρώτη φορά απλά την άκουσα: το κροτάλισμα της φωνής της είναι χαρακτηριστικό, δεν μπορείς να το μπερδέψεις με άλλο. Σκέφτηκα: "Μα είναι δυνατόν; Καρακάξα στο κέντρο της Αθήνας;" 

Θυμάμαι ότι πρώτη φορά είχα δει καρακάξα σε ορεινή περιοχή. Μου είχε κάνει εντύπωση 
αυτός ο όμορφος συνδυασμός του λευκού, μπλε και μαύρου στα φτερά της.

Συνήθως, τις βλέπει κανείς σε ζευγάρια.
Στην Αγγλία μάλιστα θεωρείται κακή τύχη αν δει κανείς μια καρακάξα μόνη της.

Πήγα στο παράθυρο να την αναζητήσω. Την είδα κι αυτή εκεί στο προαύλιο να διεκδικεί 
το μερίδιό της από τα ψίχουλα. Την ακούω σχεδόν κάθε μεσημέρι πλέον.

Φαίνεται πως έχουν αρχίσει να αισθάνονται άνετα και να βρίσκουν τροφή στην πόλη.
Με εξέπληξε, για παράδειγμα, το πλήθος από καρακάξες που συνάντησα όταν έκανα βόλτα στην Αρχαία Αγορά την περασμένη εβδομάδα.

Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η ευχάριστη έκπληξη είναι σημάδι ενός υγειούς αστικού περιβάλλοντος.

ΥΓ Η γνωστή όπερα του Ροσίνι "Η κλέφτρα κίσσα" έχει μεταφραστεί λάθος στα ελληνικά 
γιατί το σωστό είναι "Η κλέφτρα καρακάξα". 

Ξέρω, το "κίσσα" είναι πιο εύηχο!