Βρε, μήπως;

Αυτό το 2011 ακόμα δεν μπήκε και όλοι ζοφερό το περιγράφουν.

Μήπως λοιπόν να καθυστερούσαμε την Πρωτοχρονιά για κανα δυο χρόνια ακόμα;

Καλά δεν είμαστε στο 2010;

(Εντάξει, καλά δεν είμαστε, αλλά από το να γίνουμε χειρότερα;

Ε; Για σκέψου το!

Γρήγορα όμως παιδιά γιατί μένουν λίγες ώρες ακόμα!

Μετά αρχίζει ο δρόμος ο αγύριστος ...)

Μήπως;

Μήπως για τη νέα χρονιά αντί για 

Χρόνια Πολλά 

να ευχόμαστε 

Χρήματα Πολλά;

Hark! The Herald Angels Sing

Χρόνια Πολλά !

Καλά Χριστούγεννα !

Κάλαντα 2

Γύρω στη 1 το μεσημέρι στο σταθμό μετρό του Συντάγματος.

Χορωδία του Δήμου (απ' ό,τι πρόλαβα να δω).

White Christmas

Jingle Bells

We wish you a Merry Christmas

Κάποιες επισημάνσεις:

1. Τα βίντεο είναι τραβηγμένα με το κινητό, οπότε η ποιότητα στην εικόνα και τον ήχο δεν είναι και η καλύτερη.

2. Μην ακούσω καμιά γκρίνια για τη γωνία λήψης. Όπως ήμουν κρεμασμένος στα κάγκελα του εξώστη και πάλι καλά που δεν προσγειώθηκα πάνω στον μαέστρο.
3. Σε ένα διάλειμμα μεταξύ τραγουδιών, ανεγκέφαλος παρεστώς φώναξε: 'Δεν θέλουμε τραγούδια! Κάτω η κυβέρνηση!'

Κάλαντα

Περπατούσα το πρωί στο δρόμο και είδα πέντε παιδιά δημοτικού, μάλλον 5ης ή 6ης τάξης, να μαζεύονται έξω από την πόρτα μιας πολυκατοικίας.

Ρωτάει το ένα το άλλο:

- Πόσα;

- 32!

- Εγώ μόνο 16. Ρε μαλάκα, τι είναι αυτοί; Δεν δίνουν τίποτα σήμερα!

Tidings of comfort and joy

Παραμονή Χριστουγέννων και ακολουθούμε τη φοβερή Annie Lennox σε ένα βίντεο που με το χρώμα του είναι σαν να ζωντανεύει κάρτες και βιβλία μιας περασμένης εποχής.

Να τα πούμε, κυρά;

The Twelve Days of Christmas

Κάτι για προθέρμανση !

Όχι δώδεκα, αλλά δύο ημέρες για τα Χριστούγεννα !

 

Χριστουγεννιάτικο κυπαρίσσι

Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και η Αθήνα δεν έχει ένα επίσημο στολισμένο δέντρο στο Σύνταγμα.

Πέρασαν μόνο κάτι φωτάκια σε ένα δεντρο της πλατείας – ένα κυπαρίσσι (sic) !

Τόσα λεφτά ξόδεψαν για τις εκλογές οι δημαρχαίοι, και ο απερχόμενος και ο επερχόμενος.

Μια χούφτα ευρώ δεν περίσσευαν για ένα δέντρο της προκοπής;

Έτσι, να χαρούν τα παιδάκια λίγο και να βγάλουν φωτογραφίες;

Απεργία δημοσιογράφων

Μα δεν είναι τέλεια όταν κάνουν απεργία οι δημοσιογράφοι;

Χωρίς ειδήσεις και έχεις την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι μια χαρά!

(Και όταν έχει ειδήσεις ... όλα μαύρα κι άραχνα !)

Η μαγεία όμως είναι στο ραδιόφωνο. Όλοι οι σταθμοί παίζουν μόνο μουσική.

Δεν ακούς κανένα παρουσιαστή να κόβει στη μέση το τραγούδι για να πει τη χαζομάρα του (το λέω ευγενικά!).

Για μένα είναι η καλύτερή μου όταν έχουν απεργία και ακούω συνέχεια ραδιόφωνο.

Τελικά, κάτι τέτοιες μέρες συνειδητοποιεί κανείς το πόσο περιττοί είναι.

Οι κούκλες με τα μπλε

Σε σταματάνε στο δρόμο και σε πλησιάζουν με βλέμμα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια να αρνηθείς.

Έχουν ξανθά, μαύρα, κόκκινα ή καστανά μαλλιά χυτά στους ώμους και την πλάτη.

Έχουν ρουζ στα μάγουλα και τα μάτια τους είναι βαμμένα με χρώματα που τα αναδεικνύουν.

Φορούν την μπλε στολή που τονίζει το κορμί τους.

Είναι οι τροχονόμες!

Μα πώς είναι δυνατόν όταν έρχονται να σε γράψουν να τις πάρεις στα σοβαρά με τέτοια αμφίεση;

Λες ευχαριστώ και ζητάς στην κλήση να γράψουν και το τηλέφωνό τους !

Μια πρόταση

Να προτείνω κάτι;

Μήπως να γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα τώρα που έχει κρύο και χιόνια;

Κρύο; Ποιο κρύο;

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα

Κρύο δεν έκανε ποτέ ...

(Locomondo)

Χιόνι

Επιτέλους και μια άσπρη μέρα !

Τα pampers

Το μαιευτήριο πρόσφερε δώρο ένα μεγάλο κουτί pampers.

Πολύ χρήσιμο το δώρο τους.

Μάλλον όμως το έδωσε όχι για το μωρό, αλλά για τους μεγάλους γιατί από την πολλή χαρά ... ξέρετε !

Το επίκεντρο

Είναι συγκλονιστικό το πώς ξαφνικά το επίκεντρο του κόσμου είναι ένα πλασματάκι μόνο 48 εκ !!

Αγώνας και πόνος ...

... από την πρώτη στιγμή της ζωής.

Αέρας που μπαίνει στα πνευμόνια για πρώτη φορά και τα καίει.

Ήχοι άγνωστοι με διαφορετική ένταση και τόνο.

Φώτα και εικόνες που τυφλώνουν και πονούν τα άμαθα ματάκια.

Του Αγίου Νικολάου

Άγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή ...

«Θεσσαλονίκη» Νίκου Καββαδία

Λουλουδοπόλεμος

Τα λουλούδια δεν επιτρέπονται μέσα στα δωμάτια του μαιευτηρίου.

Γι’ αυτό το λόγο όλοι βγάζουν έξω από την πόρτα του δωματίου τους στο διάδρομο τις ανθοδέσμες, τα καλαθάκια, τα γλαστράκια κ.λπ.

Διασχίζοντας λοιπόν κανείς το διάδρομο αισθάνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένας σιωπηλός και ακήρυχτος πόλεμος για το ποιο δωμάτιο έχει τα περισσότερα.

Μέχρι στιγμής κερδίζουμε χαλαρά τον λουλουδοπόλεμο !

Έγινα θείος. Στοπ.

9.15 πρωινή. Βάρος 2.635kg. Θήλυ.

Η αδερφή μου ταλαιπωρημένη από την καισαρική.

Μάνα και κόρη είναι καλά.

Η μικρή είναι κουκλάρα.

(Βεβαιωμένο τώρα αυτό: το πιστοποίησαν γιατροί, νοσοκόμες, καθαρίστριες !)

Έχει ροδοκόκκινα μαγουλάκια.

Νιαουρίζει σαν γατάκι.

Θέλει συνέχεια αγκαλιές για να μην κλαψουρίζει.

Κλασική γυναίκα δηλαδή !

Να μας ζήσει !

ΥΓ Τελικά, σε ένα νοσοκομείο οι πιο χαρούμενοι θάλαμοι είναι αυτοί του μαιευτηρίου.

«Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου»

Όταν η μουσική και οι στίχοι ενός τραγουδιού είναι τόσο όμορφα, δεν υπάρχει περίπτωση να βγει άσχημη μια διασκευή του.

Το τραγούδι που ακούγεται στη σειρά «Το Νησί» είναι το «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου».

Το τραγουδάει εκπληκτικά η Αντριάνα Μπάμπαλη.

Η υπέροχη ενορχήστρωση με βασικά όργανα το πιάνο και το ακορντεόν δεν προδίδει με τίποτα την προέλευση του τραγουδιού.

Αυτό που ενδεχομένως να μην γνωρίζετε λοιπόν είναι ότι το τραγούδι αυτό είναι διασκευή ενός ρεμπέτικου τραγουδιού του 1950.

Τη μουσική έχει γράψει ο Σπύρος Περιστέρης και τους στίχους ο Μίνως Μάτσας.

Το τραγούδησε η Σωτηρία Μπέλου με τη συνοδεία του Στελλάκη Περπινιάδη.

Η αυθεντική εκτέλεση είναι, όπως θα περίμενε κανείς, με βάση το μπουζούκι και σε πιο αλέγκρο και κανταδόρικο ρυθμό.

Θερμότατη παράκληση

Δεν μπορεί.

Κάποιος άνθρωπος έκανε κάποια στιγμή μια ευχή: 

«Αχ και να ξύπναγα μια μέρα και να είχε κερδίσει η Ελλάδα το Πανευρωπαϊκό Κύπελο στο ποδόσφαιρο!».

Και φαίνεται πως η τύχη/ο Θεός/η καλή νεράιδα τον άκουσε το 2004.

Θερμότατη παράκληση.

Μήπως γίνεται ο εν λόγω άνθρωπος να κάνει τώρα επειγόντως την εξής ευχή:

«Αχ και να ξύπναγα μια μέρα και να είχε γίνει η Ελλάδα κανονική χώρα!»

O κόσμος σου να είμαι εγώ

Λένε ότι η αγάπη είναι το εσύ κι όχι το εγώ.

Λένε ότι όταν αγαπάς λείπει ο εγωισμός.

Κι όμως, τότε είναι που θεριεύει ο εγωισμός, η ζήλεια και η κτητικότητα.

Μαζί μου θέλω

Σεμνά να περπατάς

Αλλού να μην κοιτάς

Ο κόσμος σου να είμαι εγώ

(Μ. Χατζιδάκι – Ν. Γκάτσου)

Στράτα, στρατούλα

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να περπατήσουν σε μια ευθεία.

Ο κακός χαμός γίνεται συνήθως στο κέντρο, στα πολυσύχναστα σημεία.

Όταν για κάποιο λόγο πρέπει να κυκλοφορήσω στο κέντρο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγχιστώ. 

Ο καθένας πάει όπου του καπνίσει. Εκεί που περπατάει ευθεία, ξαφνικά θα κάνει δυο βήματα πλάγια και μετά, επειδή θα τον έχεις φυσικά φτάσει εσύ, θα πέσει πάνω σου.

Μα να τους βάλεις να πάνε από το σημείο Α στο σημείο Β, θα πάνε μέσω των σημείων Γ, Δ, Ε, ... Ω.

Μήπως να έκανε ο δήμαρχος τίποτα σεμινάρια περιπατητικής; 

Μήπως μαζί με τα μωρά που μαθαίνουν να περπατάνε στις πλατείες να έχει και τμήματα ενηλίκων;

Ves como te gusta la opera?

Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συμπαθούν την όπερα.

Το κακό είναι ότι αυτό συμβαίνει χωρίς να έχουν ακούσει ούτε μία φορά έστω και μία άρια.

Κι όμως, η όπερα διαθέτει ένα μεγάλο ρεπερτόριο που εκφράζει όλα τα συναισθήματα και όλες τις πτυχές της ζωής μας, όπως γίνεται και με τα άλλα είδη μουσικής, όπως η ποπ, η ροκ, η παραδοσιακή, η τζαζ κ.λπ.

Δείτε λοιπόν πώς κάποιοι με έναν πραγματικά πολύ έξυπνο τρόπο καταφέρνουν και φέρνουν την όπερα στην καθημερινή ζωή, δίπλα στον άνθρωπο, χωρίς να φοράνε βαρύτιμα ρούχα εποχής.

Η πρώτη εκδήλωση είναι στην Παμπλόνα, σε ένα καταπληκτικό καφέ.

Προσέξτε τις αντιδράσεις των ανθρώπων.

Το κομμάτι με το οποίο ξεκινούν είναι το περίφημο «Libiamo ne' lieti calici» ή αλλιώς 
«Brindisi» (Πρόποση) από την «La traviata» του Τζουζέπε Βέρντι.

(Μη φοβάστε, δεν θα σας κουράσω με τις υπόλοιπες άριες!)

Η δεύτερη εκδήλωση είναι στην αγορά της Βαλένσια.

Το σκηνικό εδώ τελειώνει αυτή τη φορά με το «Brindisi».

Οι αντιδράσεις εδώ είναι πολύ πιο αυθόρμητες. Προσέξτε με πόση χαρά παρακολουθούν όλοι.

Προσέξτε όμως και το ότι η μουσική κατάφερε να συγκινήσει κάποιους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που και στις δύο περιπτώσεις η ταμπέλα που κρατούν οι πρωταγωνιστές στο τέλος ρωτάει: «Ves como te gusta la opera?»

Ό έστι μεθερμηνευόμενον: «Βλέπεις πόσο σου αρέσει η όπερα;»

Εκλογές 7

Το γεγονός ότι κέρδισαν τις εκλογές κάποιοι που συστήνονται ως ανεξάρτητοι αλλά κατά τ΄ άλλα έχουν προφανή υποστήριξη από κάποια κόμματα λέγεται αλλαγή στο «πολιτικό σκηνικό»;

Εγώ το λέω «άλλαξε μυαλά ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Εκλογές 6

Χώρα του παραλόγου είναι η χώρα στην οποία ο λαός ψηφίζει τους τοπικούς άρχοντες με κομματικά κριτήρια και μάλιστα υπό καθεστώς απειλής από τον πρωθυπουργό της χώρας.

Εκλογές 5

Διάβασα ότι τα δρομολόγια των μέσων μεταφοράς θα αραιώσουν από την Παρασκευή 12 ως και τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου λόγω των εκλογών.

Μια στιγμή λίγο να το καταλάβω.

Αντί δηλαδή να πυκνώσουν λίγο τα δρομολόγια προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ψηφοφόροι, θα τα αραιώσουν;

Με ποιο σκεπτικό;

Ότι θα πάνε οι οδηγοί να ψηφίσουν;
Μα πόσες ώρες κρατάνε πια αυτές οι βάρδιες τους που δεν προλαβαίνουν να ψηφίσουν;
Οι κάλπες είναι ανοιχτές από τις 7 το πρωί ως τις 7 το απόγευμα.

Ότι θα πάνε στα χωριά τους να ψηφίσουν και θα λείπουν;
Μα 4 μέρες; Πόσοι οδηγοί πια μένουν στη Θράκη ώστε να δικαιολογούνται 4 μέρες οδοιπορικά;

Άλλη μια κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων που έχουν ξεχάσει γιατί έχουν προσληφθεί.

Εκλογές 4

Τελικά οι εκλογές είναι η μεγαλύτερη εκμετάλλευση της ελπίδας των ανθρώπων.

Εκλογές 3

Η ηδονή της νίκης και της δόξας είναι μια μοναδική αίσθηση.

Γνωστό, εξάλλου, ότι ουδείς μίσησε τη δόξα, αλλά πολλοί μίσησαν το χρήμα.

(Τώρα, ποιοι είναι αυτοί οι βαρεμένοι, πρέπει να το ψάξουμε! Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μην πάνε χαμένα τόσα λεφτά!)

Στις επόμενες εκλογές, λοιπόν, λέω να βάλω κι εγώ υποψηφιότητα.

Αφού όλοι τελικά είναι κερδισμένοι το βράδυ των εκλογών, γιατί να μην κερδίσω κι εγώ το κατιτίς μου;

Έτσι, να πάρω λίγο τα πάνω μου, βρε αδερφέ !

Αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν

Κάποιες πιτσιρίκες τραγουδάνε σε πολύ καλή τζαζ υπόκρουση το απόλυτο αγχολυτικό τραγούδι.

"Αν (θυγατρικό)" (Δημήτρη Μητσοτάκη)

ΥΓ1 Ακούστε το μέχρι τέλους, δηλαδή και αφού τελειώσει η μουσική.

(ΥΓ2 Κάτι τέτοια κάνουν εμάς που δεν έχουμε παιδιά να θέλουμε να αποκτήσουμε επειγόντως!)

Εκλογές 2

ΟΚ, το ομολογώ.

Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο πήγα χτες να ψηφίσω ήταν για να δω το παλιό μου σχολείο που ήταν συμπτωματικά και το εκλογικό μου κέντρο.

Είναι ένα σχολικό συγκρότημα σε σχήμα Γ. Όταν ήμουν μαθητής, η μία πλευρά στέγαζε το δημοτικό και η άλλη το γυμνάσιο. Ήμουν εκεί λοιπόν από την τρίτη δημοτικού ως και την τρίτη γυμνασίου. Επτά ολόκληρα χρόνια, δηλαδή. Δεν είναι και λίγα.

Οι αλλαγές που είδα είναι εντυπωσιακές.

Έχει στολιστεί περισσότερο: έχει ζωγραφιές με λουλούδια και ένα τρενάκι στους τοίχους του προαυλίου (νομίζω ότι στεγάζει πλέον και ένα νηπιαγωγείο).

Είδα στους τοίχους καθώς ανέβαινα τις σκάλες ότι έχουν κρεμάσει ζωγραφιές που έκαναν τα παιδιά και αυτό έδινε ένα όμορφο χρώμα στη «μονοτονία» της σκάλας.

Μέσα στην τάξη που πήγα να ψηφίσω υπήρχαν κι εκεί ολόγυρα στους τοίχους ζωγραφιές και έργα των παιδιών.

Υπήρχαν και ράφια τα οποία θυμάμαι είχαν γίνει «επί των ημερών μου», αλλά μέχρι που έφυγα από εκεί ήταν μονίμως άδεια. Χάρηκα που τα είδα χτες γεμάτα βιβλία. Χάρηκα επίσης που είδα τη μεταλλική ντουλάπα η οποία στα χρόνια μου ήταν επίσης μισοάδεια να είναι τώρα κι αυτή γεμάτη βιβλία, όργανα, ένα αρμόνιο και τουλάχιστον 3 κασετόφωνα. Δεν ξέρω αν πράγματι χρησιμοποιούν όλα αυτά στο μάθημα αλλά και τα μισά τουλάχιστον να χρησιμοποιούν είναι παρήγορο.

Γενικά, παρατήρησα ότι έχουν βάψει σχεδόν κάθε γωνιά του κτιρίου με ζεστά χρώματα και αυτό δίνει μια όμορφη αίσθηση.

Η αλλαγή που με σόκαρε όμως ήταν η εξής:

Διπλή σιδερένα πόρτα στην είσοδο και κάγκελα με σιδερένια πόρτα σε κάθε όροφο. Αν δεν ήξερα ότι είναι σχολείο και αν δεν είχε τα όμορφα χρώματα στους τοίχους θα έπαιρνα όρκο ότι το κτίριο χρησιμοποιείται για άλλο σκοπό.

Υπήρχε και μια άλλη αλλαγή. Πώς να το πω, όμως;

Να, το προαύλιο μου φάνηκε πιο μικρό τώρα.

Εκλογές

Η ώρα είναι λίγο μετά τη μία το πρωί.
Οι κάλπες έκλεισαν στις επτά το απόγευμα.

Κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω στο σχολείο δίπλα στο σπίτι μου να μετράνε ακόμα ψήφους οι εφορευτικές. Είναι φανερά όλοι κουρασμένοι.

Τους λυπάμαι. Μου έχει τύχει κι εμένα.

Δεν φτάνει που οι απλοί πολίτες ταλαιπωρούνται τόσο στην καθημερινότητά τους από την άσχημη οικονομική κατάσταση στην οποία έφεραν οι πολιτικοί τη χώρα μας, είναι υποχρεωμένοι επιπλέον να κουράζονται και να ξενυχτάνε προκειμένου να καταμετρήσουν τις ψήφους του νικητή ο οποίος από την αμέσως επόμενη μέρα θα αρχίσει να τους κοροϊδεύει εκ νέου.


Update : Μία ώρα μετά, δηλαδή 2.10 πμ, και οι εφορευτικές είναι ακόμα στις αίθουσες.

Update 2: 3.10 π.μ. Ακόμα εκεί ...

Mοίρες

Φωτιά κι ανάσταση
καρδιά πονάς και σπάσ' τα εσύ
τα χρόνια που 'φτασα να ζω ...

"Μοίρες" (Στ. Κραουνάκη - Λ. Νικολακοπούλου)

Βασίλειος Μαρκεζίνης

Τα πιο αληθινά λόγια που έχω ακούσει για την ελληνική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα μέχρι στιγμής.

Μπορείτε να δείτε όλη τη συνέντευξη του Β. Μαρκεζίνη εδώ.

Θαύμασα, πέρα από τη βαθιά γνώση του για τα καθέκαστα και την καθαρή και υπερκομματική του σκέψη, το γεγονός ότι παρόλο που ζει 43 χρόνια στο εξωτερικό και έχει λάβει τις μέγιστες τιμές και διακρίσεις εξακολουθεί να λέει "η χώρα μας", "είμαστε", "ζούμε", "πρέπει να αλλάξουμε" κ.λπ.

Χρησιμοποιεί δηλαδή πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του.

Τουτέστιν, αισθάνεται Έλληνας και συμπάσχει, ενώ θα μπορούσε κάλιστα να λέει "εσείς στην Ελλάδα", "πρέπει να αλλάξετε", κ.λπ. Το ομολογεί άλλωστε και στο τέλος της συνέντευξης, ότι δηλαδή γεννήθηκε και θα είναι πάντα Έλληνας.

Όπως προείπα, καθαρά λόγια και καθαρή σκέψη με γνώμονα αυτό το δόλιο "εθνικό συμφέρον" που έχει τύχει μεγάλης κατάχρησης και έγινε συνώνυμο του "προσωπικού συμφέροντος".

Venus

Όταν τύχαινε να βρίσκομαι στο κεντρικό Λονδίνο, πάντα φρόντιζα να κάνω μια 10λεπτη επίσκεψη στη National Gallery και να θαυμάζω την πιο όμορφη Αφροδίτη που έχω δει ποτέ ζωγραφιστή.

Το έργο είναι το Βενετού Giovanni Battista Tiepolo και λέγεται «Αλληγορία με την Αφροδίτη και τον Χρόνο».

Walkman

Διάβασα την προηγούμενη εβδομάδα ότι η Sony θα σταματήσει πλέον την παραγωγή walkman. Καταρχάς να πω ότι με εξέπληξε το γεγονός ότι η εν λόγω εταιρεία εξακολουθούσε να παράγει αυτές τις συσκευές μέχρι και σήμερα.

Η είδηση αυτή προξένησε μια αλυσιδωτή αντίδραση αναμνήσεων.

Το πρώτο walkman μού το είχε φέρει δώρο κάπου στα μισά του ΄80 η θεία από το Σικάγο (ναι, κι όμως έχω τέτοια θεία στην πραγματικότητα!).

Καθαρός στερεοφωνικός ήχος κατευθείαν στα αυτιά κι αισθάνεσαι «Θεός».

Ασημί μεταλλικό χρώμα και σε θαυμάζουν οι συμμαθήτριές σου αλλά σε φθονούν οι συμμαθητές σου.

Big in Japan και Beat it στην κασέτα κι έφυγες ...  

Είσαι προτεινόμενος

Η λέξη προτεινόμενος έχει θετική "χροιά": κάποιος είναι προτεινόμενος π.χ. για μια θέση ή ένα βραβείο.

Με τον τρόπο όμως που χρησιμοποιείται η λέξη στα τηλεπαιχνίδια, και με δεδομένη την απήχηση που έχουν αυτά στο (ανεγκέφαλο) τηλεοπτικό κοινό, έχει αρχίσει να παίρνει αρνητική σημασία: κάποιος είναι προτεινόμενος για αποχώρηση, δηλαδή για ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον παίκτη.

Τελικά, η τηλεόραση "δίνει άλλο νόημα" στις λέξεις.

Μα 5ο ;

Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει αλλά σήμερα είναι η 5η Παρασκευή του μήνα !

Που σημαίνει ότι έρχεται και το 5ο Σαββατοκύριακο του μήνα!

Θυμάμαι παλιότερα ότι μήνας με 5 εβδομάδες για κάποιο ανεξήγητο λόγο έπεφτε συνέχεια ο Μάρτιος.

Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι ... *

Σήμερα σήκωσα τις τέντες στα μπαλκόνια μου.

Είναι μια πολύ συμβολική δραστηριότητα για μένα.

Με τις τέντες ασχολούμαι δύο φορές το χρόνο.

Τον Μάιο τις κατεβάζω – και αυτό σημαίνει έναρξη θερινής περιόδου -

και τον Οκτώβριο τις ανεβάζω – δηλαδή έναρξη χειμερινής περιόδου.

Τόσο απλά !

* "Ανεβάσαμε" (Λ. Νικολακοπούλου)

Του Αγίου Δημητρίου

Σήμερα είναι του Αγίου Δημητρίου.

Από μικρός θεωρούσα τη σημερινή μέρα ως την επίσημη έναρξη του χειμώνα
και της περιόδου με τις πολλές ονομαστικές γιορτές που κορυφώνεται
με τα όμορφα Χριστούγεννα.

..............

Ένα παράπονο και ένα δάκρυ

................................................ 

Απόψε η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη
Απόψε λύγισε η αντοχή

Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει

........................................................

Ό,τι φαντάστηκα ήταν απάτη

κι αν κάτι έλπιζα έχει χαθεί

"Πρώτο Φθινόπωρο" (Β. Κορακάκη)

Ορσούλα

Είδα χθες στις οθόνες που είναι στις αποβάθρες του μετρό ότι γιόρταζε το όνομα Ορσούλα.

Έψαξα σχετικές πληροφορίες και βρήκα ότι το όνομα προέρχεται από μια Βρετανή αγία, την Ursula.

Το όνομα Ορσούλα ή Όρσα δεν το γνώριζα αλλά το έμαθα και το συμπάθησα πολύ μέσα από το βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη "Μικρά Αγγλία".

Τι απόφοιτος;

Αναρωτιέμαι τι ακριβώς έχουν σπουδάσει οι άνθρωποι που δηλώνουν απόφοιτοι Φιλοσοφικής Σχολής.

Η Φιλοσοφική Σχολή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ας πούμε έχει 12 τμήματα και στη Θεσ/κη 8.

Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον φιλόλογο ή αρχαιολόγο να δηλώνει απλά απόφοιτος Φιλοσοφικής;

Το αναφέρω αυτό γιατί η εμπειρία έχει δείξει βέβαια ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως απόφοιτοι του ΦΠΨ (Φιλοσοφία -  Παιδαγωγικά - Ψυχολογία). 

Δεν καταλαβαίνω επομένως γιατί δεν δηλώνει κάποιος πχ ψυχολόγος ή απόφοιτος φιλοσοφικού τμήματος - το να δηλώσει βέβαια φιλόσοφος θα ήταν άκυρο αφού ως γνωστόν φιλόσοφος είναι μόνο ο Θρασύβουλας !

Nemo my name ...

Oh, how I wish for soothing rain

All I wish is to dream again

My loving heart lost in the dark

For hope I'd give my everything

Ανακάλυψα πρόσφατα ότι κάποιοι έχουν γράψει τραγούδι για ... μένα !

Nightwish "Nemo"

... και η βρόχα έπεφτε στρέι θρου ...*

Ρεμπέτικα τραγούδια για να συνοδεύσουν τη σημερινή μέρα:

Πέφτουν της βροχής οι στάλες

Στον Πειραιά συννέφιασε (και στην Αθήνα βρέχει)

Η άμαξα μεσ΄ στη βροχή

Ψιλή βροχούλα έπιασε

Άλλες προτάσεις δεκτές.

* "Αποσπάσματα από έρωτες" (Γ. Ζαμπέτα)

... να πιούμε και να μπερμπαντέψουμε ... *

Χθες το βράδυ πήγα σε μεζεδοπωλείο που είχε ζωντανή μουσική με ρεμπέτικα.

Μετά από λίγη ώρα, σε διπλανό τραπέζι ήρθαν και κάθισαν 4 κοπέλες, γύρω στα 25.

Λίγο αργότερα, σε άλλο διπλανό τραπέζι κάθισαν πάλι 4 κορίτσια, πιο "μεγάλα" αυτή τη φορά.

47-50 χρονών έκρινε η "επιτροπή" του δικού μας τραπεζιού.

Τα μικρότερα κορίτσια έμειναν για καμιά ώρα. Ήταν φανερό ότι το όλο σκηνικό του μαγαζιού τούς ήταν κάπως ξένο και έδειχναν να είναι έξω από τα νερά τους.

Έφαγαν μόνο, κουβέντιασαν λίγο και έφυγαν.

"Μάλον πάνε για clubbing τώρα μετά το φαγητό", ξαναέκρινε η "επιτροπή" του τραπεζιού μας.

Τα μεγάλα κορίτσια όμως έμειναν ως το τέλος. Η "αρχηγός" κρατούσε στα χέρια και έπαιζε μικρό κομπολογάκι και έδινε το σύνθημα στις άλλες για κέφι.

Τραγούδησαν με ζωντάνια, έπιναν το κρασάκι τους, σηκώθηκαν στο κέφι και χόρεψαν 4-5 φορές ωραίες ζεμπεκιές, φλέρταραν ανοιχτά με το τραπέζι μας.

Όλα αυτά όμως χωρίς καμιά χυδαιότητα, καμιά επιτήδευση, χωρίς να περνούν το όριο.

Τα "μεγάλα" κορίτσια κέρδισαν τις εντυπώσεις της βραδιάς !

(Πάντα σύμφωνα με την "επιτροπή" του δικού μας τραπεζιού !!)

* "Το ξεφάντωμα" (Β. Τσιτσάνη)

Υγρόκαιρος

Έψαξα σε όλες τις ιστοσελίδες που λένε τον καιρό και το επιβεβαίωσα: πάνω από 90% υγρασία.

Μα είναι δυνατόν;

Αισθάνομαι την υγρασία τόσο πυκνή που πραγματικά την κόβεις με μαχαίρι.

Αμαζόνιος γίναμε !

Δάσκαλε ... πού ντύνεσαι;

Όπως είπαμε δίπλα στο σπίτι μου είναι ένα σχολείο.

Πολλές φορές χαζεύω από το παράθυρο τα παιδιά που παίζουν.

Βλέπω όμως και τους δασκάλους τους να είναι ντυμένοι με τόσο casual look που 

μου κάνει εντύπωση. 

Τις προάλλες είδα έναν να κόβει βόλτες στο προαύλιο ανάμεσα στα παιδιά φορώντας τζιν παντελόνι, ένα κίτρινο μπλουζάκι που ήταν έξω από το παντελόνι, γυαλιά ηλίου και τα χέρια στις τσέπες. Ήταν τόσο παράταιρο το θέαμα!

Θυμάμαι όταν πήγαινα εγώ σχολείο, όλοι οι δάσκαλοι φορούσαν κοστούμι. Όχι βραδινό επίσημο, αλλά τουλάχιστον πρωινό σπορ με τις χαρακτηριστικές πλεκτές γραβάτες που ήταν τότε στη μόδα.

Ξέρω, το ράσο δεν κάνει τον παπά, αλλά ...

Το Νησί

Φαίνεται πως ζούμε μοναδικές στιγμές.

Διαβάζω γι΄αυτό παντού στο διαδίκτυο. Και αυτά που διαβάζω είναι εγκώμια, όχι απλά καλές κριτικές.

Η προβολή και μόνο του πρώτου επεισοδίου κατάφερε να προκαλέσει τέτοια αναστάτωση που δεν θυμάμαι παρόμοιά της για πρεμιέρα τηλεοπτικής σειράς.

«Το νησί» ενθουσίασε μεμιάς τους πάντες. Και πώς ήταν δυνατόν να μην τους ενθουσιάσει.

Εξαιρετικά πλάνα, φοβερή σκηνογραφία, καταπληκτική φωτογραφία, άψογη ηθοποιία.

Το αυτονόητο, δηλαδή, για μια τηλεοπτική ή κινηματογραφική παραγωγή έγινε η (ευτυχώς θαυμάσια) εξαίρεση.

Εύχομαι να συνεχίσει αυτό το υψηλό επίπεδο μέχρι τέλους της σειράς. 

Θα γίνουμε όλοι «Νησιώτες» !

Καρακάξα στο σχολείο

Δίπλα στο σπίτι μου είναι ένα σχολείο.
Όταν φεύγουν τα παιδιά το μεσημέρι, κάνουν επιδρομή τα περιστέρια και οι δεκοχτούρες 
στο προαύλιο και τσιμπάνε τα ψίχουλα από τις τυρόπιτες και τα κουλούρια.

Εδώ και μέρες όμως κάνει επίσκεψη και μια καρακάξα. Την πρώτη φορά απλά την άκουσα: το κροτάλισμα της φωνής της είναι χαρακτηριστικό, δεν μπορείς να το μπερδέψεις με άλλο. Σκέφτηκα: "Μα είναι δυνατόν; Καρακάξα στο κέντρο της Αθήνας;" 

Θυμάμαι ότι πρώτη φορά είχα δει καρακάξα σε ορεινή περιοχή. Μου είχε κάνει εντύπωση 
αυτός ο όμορφος συνδυασμός του λευκού, μπλε και μαύρου στα φτερά της.

Συνήθως, τις βλέπει κανείς σε ζευγάρια.
Στην Αγγλία μάλιστα θεωρείται κακή τύχη αν δει κανείς μια καρακάξα μόνη της.

Πήγα στο παράθυρο να την αναζητήσω. Την είδα κι αυτή εκεί στο προαύλιο να διεκδικεί 
το μερίδιό της από τα ψίχουλα. Την ακούω σχεδόν κάθε μεσημέρι πλέον.

Φαίνεται πως έχουν αρχίσει να αισθάνονται άνετα και να βρίσκουν τροφή στην πόλη.
Με εξέπληξε, για παράδειγμα, το πλήθος από καρακάξες που συνάντησα όταν έκανα βόλτα στην Αρχαία Αγορά την περασμένη εβδομάδα.

Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η ευχάριστη έκπληξη είναι σημάδι ενός υγειούς αστικού περιβάλλοντος.

ΥΓ Η γνωστή όπερα του Ροσίνι "Η κλέφτρα κίσσα" έχει μεταφραστεί λάθος στα ελληνικά 
γιατί το σωστό είναι "Η κλέφτρα καρακάξα". 

Ξέρω, το "κίσσα" είναι πιο εύηχο!

Ο Λύχνος του Αλαδδίνου

Άκουγα πρόσφατα τον «Λύχνο του Αλαδδίνου», το γνωστό μελοποιημένο ποίημα του Νίκου Καββαδία, και σκεφτόμουν τους τίτλους των βιβλίων στην καθαρεύουσα.

Θυμάμαι κάποια από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία (φυσικά του Ιουλίου Βερν!), όπως

«20.000 λεύγες υπό την θάλασσα», «Η μυστηριώδης νήσος», «Τα τέκνα του Πλοιάρχου Γκραντ», «Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος»

που έχουν αλλάξει πλέον σε

«20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα», «Το νησί του μυστηρίου», «Τα παιδιά του Πλοιάρχου Γκραντ», «Ο δεκαπεντάχρονος πλοίαρχος».

Κι όμως με τίποτα δεν μπορώ να πω «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» ή «Τα παιδιά του Πλοιάρχου Γκραντ» !

«Ο Λύχνος του Αλαδδίνου» μού ακούγεται πιο «μαγικός» !

Καλώς τους !

Είπαμε να αρχίσουμε ένα νέο μπλογκ όπου θα γράφουμε ό,τι (μα ό,τι) μας έρθει στο κεφάλι και μας εντυπωσιάζει.

Θα χαρούμε να σας έχουμε παρέα!